Heel mijn leven

Heel mijn leven is, als ik er zo op terug kijk, niets anders dan een bewust wordings proces. Dat nog steeds doorgaat. Bewustwording in ‘zijn’ wel te verstaan. Dit ‘zijn’ is stil en roerloos, niet aangeraakt door willen en moeten, vermeend doen of laten. Het is mijn thuis.
Van hieruit ontvouwt zich de wereld, tijd en ruimte. Alles wordt gedaan vanuit zichzelf en door zichzelf. Er is niet een iemand of een persoon die iets doet, want de zogenaamde persoon wordt zelf gedaan. Ik doe niets. “Door niets te doen, blijft niets ongedaan” luidt een bekende tao spreuk. En zo is het.
Want sinds wanneer moet ik mijn best doen om mijn hart te doen kloppen, mijn bloed te laten stromen, mijn eten te verteren of zelfs maar een kopje op te pakken? Ook het denken doet zichzelf, zich echt niet storend aan wat ik zou willen denken of waaraan ik niet zou willen denken.
Het ‘zijn’ tot thuishaven maken is wat mij betreft alles waar het in het leven om draait. Daar moet wel je onverdeelde aandacht naar uitgaan, anders ontglipt het je. Voordat je er erg in hebt word je eruit geslingerd om in een achtbaan van niet te stoppen gedachten en gevoelens terecht te komen.
Dit betekent echter niet dat een zich op de voorgrond springend ‘verschijnsel’ zoals een emotie je vijand is. Iets wat er niet zou mogen zijn. Als je alles wat zich aan je voordoet als een ‘verschijnsel’ (een object in je bewustzijn) kunt zien, dan wordt het je vriend die je helpt je weg naar huis terug te vinden. Aangezien alles wat zich voordoet uit één en dezelfde bron voortkomt, kan het niet anders zijn dan dat het als richtingaanwijzer naar huis fungeert. Wat je ook ervaart: bezorgdheid, woede, angst, pijn, verlating, verdriet etc., als het doorleefd en doorvoeld wordt, zal het na zijn pakketje bezorgd te hebben spoedig huiswaarts keren.
De sleutel om bij bewustzijn te blijven en dit ook daadwerkelijk te realiseren, is te zien dat alles uit bewustzijn voortkomt en geen enkele intentie of vermogen in zich heeft om ‘zijn’ te schaden. Wat je draagt is het ‘zijn’ zonder meer. Het onveranderlijke waaruit het veranderlijke en tijdelijke ontspringt. Voordat je je identificeert met ik ben dit of dat en zus of zo, ben je. Als pure aanwezigheid. Onaantastbaar (on)bewust-zijn.

Ik zie mijn leven als een ‘zijnsproces’ van onbewust bewustzijn naar bewust bewustzijn. Alle gradaties die er tussen liggen zal ik moeten belopen, stap voor stap. De illusie een afgescheiden individu te zijn doorzien is één ding, dit inzicht in mijn leven integreren en uitdragen is een ander ding. Maar niets kan mij er van weerhouden alles te omarmen wat er te omarmen valt, inclusief dat wat ik niet kan of wil omarmen. Al wat er speelt, speelt zich immers af in mij en ik ben groot genoeg om het allemaal te omvatten.
Wat ik ben blijft onaangetast, stralend, inwaarts verzinkend en uitwaarts uitstralend. Het mysterie dat zichzelf zowel onthult als verhult.

In mijn boek: “Je bent niet wat je denkt” (Samsara, 2005) heb ik een gedicht van Rumi geplaatst dat ik hier graag nog een keer wil aanhalen, omdat het de strekking van dit stukje zo goed weergeeft.

Het gastenhuis

Dit menszijn is een soort herberg:
elke dag weer een nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid;
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast. Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!

Zelfs als er een menigte verdrietigheden binnenkomt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat,
behandel dan elke gast toch met eerbied.
Misschien komt hij de hele boel ontruimen
om plaats te maken voor een nieuwe mogelijkheid.

De donkere gedaante, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag hen om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langs komt.
Ze zijn je stuk voor stuk gestuurd van gene zijde
om jou als raadgevers te dienen.